අසීරු සමයේ ප්‍රේමය

දෙවැනි ලෝක යුද්ධය ට පෙර මා සහ මගේ සැමියා පෙන්සිල්වේනියාවේ ආඞ්මෝර් හි ජීවත් වූයේ මසක ට ඩොලර් පණහක් ගෙවිය යුතු වූ තට්ටු නිවාසයක ය. මෙය දළ වශයෙන් මගේ සැමියාගේ මාසික ආදායමෙන් අර්ධයක් පමණ විය. අධික නිවාස වියදම හේතුවෙන් අපට අඩු වශයෙන් ගුවන්විදුලියක්වත් මිලදී ගත නොහැකි විය. නමුත් අපි ආදායම කළමනාකරණය කර ගතිමු. දරුවන් දෙදෙනාගේ පාසල් ගාස්තු හිඟයකින් තොර ව ගෙවීම ට එයින් හැකි විය. ඉඳහිට, සැමියාගේ අධික පෙළඹවීම මත අපි චිත්‍රපටයක් නැරඹීම සඳහා ගියෙමු.

නමුත් ඒ අසීරු වර්ෂයන් හි අප සතුටින් සිටි බව මට ඉඳුරා කිව හැක. හිරු එළිය පෙරී එන උණුසුම් දිනයන් හිදී මම දරුවන් ව සැහැල්ලු බගී කැන්වස් රථයක දමාගෙන උද්‍යානයේ ඒ මේ අත ගෙන ගියෙමි. පහේ සිට දහයට ගනිමින් සිත පාලනය කර ගතිමි. රැකියාවකැයි කිව නොහැකි මේ රැකියාවෙන් මට උපයා ගත හැකි වූ එකම දෙය, ශත පහළොවක් වටිනා බිත්තර රඳවනයක් පමණි. මම වෙළඳසැල ට ගොස් එය ඒ මේ අත පෙරළා බලමි. ඇතැම් අවස්ථාවලදී, සෑම කෝණයකින් ම එය පිරික්සා බලා, නැවතත් කවුන්ටරයෙන් ආපසු තබමි. එහි අරුත වන්නේ ශත පහළොවක් හෝ වැය කිරීම ට වත්කමක් මට ඒ අවස්ථාවේදී නොමැති වූ බවයි. නමුත් මට අසතුටක් නොදැනුණි.

අප දුක්වෙමින් පීඩාකාරී ජීවිතයක් ගත කළේ ද නැත. ඇත්තෙන්ම අපි සතුටු වීමු. බොහෝ කොට ම ඒ, එකිනෙකා සමග සංවාදයේ යෙදීමෙනි. නැතිනම් අනිවාර්යයෙන් ම දරුවන් වෙනුවෙන් නිවස ට ගෙන එන දීප්තිමත් රතු පැහැ ඇපල්වලින් එකිනෙකා ට පහර දී ගනිමිනි.

නමුත් අප දුප්පත් බව මගේ සැමියාගේ හදවතට ම දැනුණු අවස්ථා ද තිබිණි. එය නම්, ගර්භනී සමයේ දී මා විසින් අඳින ලද ඇඳුම් ය. එය ඇත්තෙන්ම අයත් වූයේ මාගේ වැඩිමහල් සහෝදරියක ට ය. ඈ මට වඩා මහත අයෙකු වූයෙන් මගේ ගැබිනි ගවොම එල්ලා වැටිණි. දිවා කාලයේදී රැපරවුන්ඞ් ගවොමකින් සැරසී සිටි මම නැවතත් සන්ධ්‍යාව වන විට අර ගවොමෙන් ම සැරසුණෙමි.

අප මුලින්ම මුණ ගැසුණු දා රාත්‍රියේ, මා නෝර්මා ෂියරර් වැනි යැයි මගේ සැමියා කියා තිබිණි. නෝර්මා ෂියරර් 1920-30 දශකවල උතුරු ඇමරිකාවේ වැජඹුණු සුන්දරතම කැනේඩියානු නිළි තරුව වූවාය. මා ද එකල සිටියේ ඇය මෙන්ම කළු කෙස් කළඹ පැත්තකට පීරා ය. නමුත් නිසැක වශයෙන් ම කාලයත් සමග මගේ නිළි පෙනුම සම්පූර්ණයෙන් ම ඉවත් ව යන්නට ඇතැයි මම සිතමි.

එක් සැඳෑවක, ඇඳුම් සාප්පුවක විකිණීම ට තබා තිබූ සුන්දර ගවොමක් ගැන සැමියා මට කීය. එය දුටු විට ඔහුගේ සිත පොපියන්නට පටන් ගෙන තිබිණි. “ඒක මට ඔයා ට අරන් දෙන්න ම ඕනෙ වුණා.” ඔහු තැවුලෙන් යුතු ව කීය. “ඒක ඇන්ද නම් ඔයා අර නෝර්මා ෂියරර් වගේ ම තමයි.”

මෙබඳු අවස්ථාවන්හිදී මම කලින් සූදානම් ව සිටියාක් මෙන් දුක් නොපෙන්වා සිටීම ට උත්සාහ කරමි. “ඒක මම කොහාට අඳින්නද පැටියො…”යැයි මම කීවෙමි. “චුට්ටක් හිතන්නකෝ..”

නමුත් දරුවන් සමග ඇවිදීම ට යන විට මට ද ඒ දෙස නොබලා සිටීම ට අපහසු විය. එය අතිශයින්ම මන බඳනා සුලු ගවොමකි. පැස්ටල් දියමන්තිවලින් වැඩදමා තිබිණි. රිදීමුවා මිරිවැඩි සඟලක් පැළඳ සිටි අනුරුවක් විසින් ගවොම බදා වැළඳගෙන තිබිණි. කලු විල්ලුද පටියක් ඇගේ ළපැත්ත වෙත විදිහී ඇත. එය මා අඳින වර්ගයේ එකක් නොවන බව ඇත්ත ය. නමුත් එය බොහෝ කාන්තාවන් සිහිනෙන් පවා ඇඳීම ට ආශා කරන වර්ගයේ එකක් විය. අතිශය සුන්දර එම ගවොම් විලාසිතාව ඕනෑම යුගයක-එයින් අවුරුදු පණහක ට පසුව පවා ඇඳීමට සුදුසු වන තරම ට ශෝභන එකකි. එහි මිල ඩොලර් විස්සක් විය.

අපට දරාගත නොහැකි සහ ඉසිළිය නොහැකි සුඛෝපභෝගී ජීවිතයක් ගැන කල්පනාවේ නොයෙදෙන්නැයි මම සැමියා ට කීවෙමි. මට ඩොලර් විස්සක් තිබිණි නම් මම අපි සියල්ලන් ට ම අලුත් පාවහන් මිලදී ගෙන දෙමි. ඒ වේලාවේ අපට වඩාත් ම අවශ්‍ය ව කර තිබුණේ ළඟ එන ශීත සෘතුව සඳහා ගැළපෙන පාවහන් ය.

නමුත් දිනක් රටහුණු කැබැල්ලක් සොයමින් සිටින විට මට සැබවින් ම ඩොලර් විස්සක් හමුවිය… මේ ඇස් අදහා ගත නොහැකි සොයාගැනීම සැබවින් ම මට සිදු ව තිබූ දැවැන්ත අමතක වීමක් විය. පසුගිය නත්තලේදී මගේ සැමියා රැකියාව කළ සමාගම විසින් අනපේක්ෂිත බෝනස් මුදලක් ඔහුට ලබාදී තිබිණි. එය සතියක වැටුප හෙවත් අමතර ඩොලර් විසි හතකි. මේ අනපේක්ෂිත වාසනාවෙන් ප්‍රමුදිත වූ අපි, එහි සතුට සැමරීම සඳහා ඩොලර් හතක් වැය කර කූනිස්සන් සලාද සහිත රසවත් වයින් සාදයක් පැවැත්වීමු. ඉතිරි ඩොලර් විස්ස අප පෙට්ටියක දමා ඇඳුම් ලාච්චුවක තැබුවේ හදිසියකදී ගන්නා බලාපොරොත්තුවෙනි. අප ට එවැනි හදිසියක් ද ඇති නොවූයෙන් කාලයත් සමග එය සහමුලින් ම අමතක ව ගොස් තිබිණි.

ඇත්තෙන්ම අපට ඒ සා විශාල මුදලක් අමතක ව ගියේ කෙසේද? එය එසේ වූයේ අප අතිශය සීමා සහිත අයවැයක ට පුරුදු ව සිටි නිසා ය. සැමියා නිවස ට පැමිණි විට මේ අමතක වීම ගැන අපි ඇති පදම් සිනාසුණෙමු. ඉන්පසු ළා කොල පැහැති කඩදාසි කැබැල්ලේ මුදල් ඔතා නැවතත් එය තිබූ තැනින් ම තැබුවෙමු.

පසුදින වැසි දිනයක් වූයෙන් මම රැකියාවට නොගියෙමි. එදා රාත්‍රියේ මගේ සැමියා විසල් පෙට්ටියක් අත දරාගෙන මා සමීපය ට ආවේය. අපි වදන් අහිමි ව මොහොතක් බලාසිටියෙමු. ඔහු කිසිත් නොදොඩා එය නිදන කාමරයෙන් තැබුවේය. අපි නිහඬ ව රාත්‍රී ආහාරය ගතිමු. දරුවන් නින්දට යැවූ පසු ඔහු නොඉවසිල්ලෙන් මෙසේ කීය. “පැටියො.. ගිහින් අරක ඇඳගෙන එන්න…ප්ලීස්..”

මම නිදන කාමරයට ගියෙමි. ගවොම හැඳගතිමි. ඔව්… මා නෝර්මා ෂියරර් සේ ම දිස්වෙයි. මම ඇස් අදහාගත නොහැකි ව කැඩපතින් බලා සිටියෙමි. සත්‍යයකි.. ඒ ගවොම මාගේ විය යුතු ව තිබූ එකකි. දැන් මගේ සිත පිරී ඇත්තේ අනපේක්ෂිත ත්‍යාගයක් ලද සතුටින් නොවේ. ඒ ගවොම අපගේ සන්තුෂ්ටියේ සංකේතයක් වූ නිසා ය. ඉතිරිකර තිබූ මුදල් අනපේක්ෂිත දෙයක ට වැය කිරීම ගැන අපි වදනකුදු කතා නොකළෙමු.

අසීරු සමයන් දැන් අවසන් ය. නමුත් අර කී සුන්දර ගවොම අපේ අසීරු සමයන් හි සදාකාලික හා අමරණීය සංකේතයකි.

-මේරියන් බෙනාසුටී

පසු සටහන
මේරියන් බෙනාසුටී සිය ජීවන අත්දැකීම් රචනය කිරීමේ කලාව ප්‍රගුණ කරමින් පසුව පූර්ණකාලීන ලේඛිකාවක් බවට පත්වූවාය. රීඩර්ස් ඩයිජස්ට්, රෙඞ්බුක්, ද ඉන්ක්වයරර් මැගසින් වැනි පුවත්පත් හා සඟරාවලට ද ලිපි ලීවාය. 1966 දී ‘නෝ ස්ටෙඩී ජොබ් ෆෝ පපා’ ග්‍රන්ථය ලිවීම මගින් සාර්ථක නවකතාකාරියක බව ට ද පත්වූවාය.